Ik teken sinds mijn studententijd meestal vanuit een fascinatie voor de aard van materie zelf, de patronen die zich herhalen in de natuur, hoe die mathematisch geïnterpreteerd konden worden (fractalen). Vanuit een fascinatie voor wat willekeur nu eigenlijk is, waarom willekeur nog geen chaos betekent, en vooral: hoe de mens en ‘zijn’ kosmos tegenover dit alles staan. Ik wil hetgeen ik zie in de realiteit nabootsen op papier, met dezelfde onderliggende patronen en fysieke eigenschappen, inclusief de gevoelens die ze teweegbrengen bij mensen. Maar dan volledig artificieel. Alsof een computeralgoritme onze wereld nabootst, daarbij onze cognitie continu om de tuin leidend. Een parallel universum, niet abstract, wel fictief, gewoon vreemd en anders.

In dat universum verdwaal ik sinds die studententijd steeds dieper. Toendertijd vond ik het heel moeilijk mijn leraren en medestudenten uit te leggen wat ik precies aan het doen was. Ik week steeds verder af van de tekenlessen. Een goede vriend van in het atelier kwam op een avond bij een tekening van mij staan, en las wat ik er terloops onder had geschreven; “I dimpled my way into the Denny.” Het was de eerste keer dat iemand oprecht interesse toonde, en zonder zou ik mezelf misschien nooit serieus hebben durven nemen. Ik kon eindelijk uitleggen dat ik in de jungle van mijn eigen verbeelding was geraakt, en dat ik die eindelijk kon uitbeelden zoals ik ze aanvoelde, en eindelijk begreep iemand anders het ook.

Een diepere connectie maken met anderen is voor een introvert een verwezenlijking, een bevestiging van je bestaan, iets om levenslang naar te streven. 

Share this site